Φαντάσου πως είσαι Α' Λυκείου, πολύ ψαρούκλα όμως, από τις πιο μεγάλες. Συν επιπλέον ένφυτο άγχος που υπήρχε εξαρχής. Το 90% των συμμαθητών να πηγαίνει φροντηστήριο, για οποιονδήποτε λόγο και εσύ δεν πηγαίνεις. Το πολύ πολύ να έρχεται μια στοις τόσες η ξαδέρφη σου να σε βοηθαει.
Τελος πάντων, έφτασε η ώρα της Γεωμετρίας. Πάντα μου άρεσε η Γεωμετρια. Ήταν ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δεν ευχόμουν όλοι οι μαθηματικοί του κόσμου να εγκατασταθούν σε ένα τεχνιτό νησί στη μέση του Ειρηνικού και να μην ξανακούσουμε νέα τους. Αλλά μισώ την Άλγεβρα. Άσχετο.
Που λες, η Γεωμετρία ήταν από τα λίγα μαθήματα που δεν είχα άγχος (ή τουλάχιστον, είχα λιγότερο).
Όμως.
Όλοι στην τάξη παν φροντηστήριο και είναι αρκετά μπροστά. Λίγο το ότι όλοι καταλαβαίνουν και είμαι εγώ σε μια γωνία να ψυθιρίζω dafaq was that?- να μην τολμώ να ρωτήσω, ψαρούκλα σου λέω- λίγο και οι συζητήσεις τύπου "Κυρία; Δεν μπορούμε να λύσουμε την άσκηση [με αυτόν τον τρόπο];" "Αυτό Γιάννη/Θεοφανία/Άγγελε δεν το έχουμε μάθει ακόμα." με έχουν κάνει να έχω στριμωχτεί στην άκρη του θρανίου και να μην τολμώ να σηκώσω χέρι. Είναι που είναι όλα τα φυτά στην τάξη μου έτσι κι αλλιώς...
Έχω φρικάρει. Ξέρω, ξέρω "Δεν πρέπει να σε νοιάζει τι λενε οι άλλοι".
Μου τη σπάει αυτή η απάντηση.
Πρώτον, επειδή το είπες τώρα εσύ, θα σταματήσει ως δια μαγείας να με ενδιαφέρει η γνώμη των αλλων; Ετσι, με το πάτημα ενός κουμπιου; Από τη μια μέρα στην αλλη;
Αν δεν το ήξερες, όχι, δε γίνεται.
Και δεύτερον, δεν μπορώ να το αποφύγω. Έτσι είμαι. Να με αγχώνει ακόμα και το πως θα χαιρετήσω τη γειτόνισσα, το πως θα κοιμηθώ, πως θα ξυπνήσω, ωχ Θεέ μου τι θα γίνει αν κάνω το ένα, τι θα συμβεί αν γίνει το άλλο...
Αυτή τη στιγμη. Είναι αγχωμένη στο φουλ. Έχω μάθημα γαλλικών στις 5:30 (είναι 4:00). Το μόνο που έχω να κάνω είναι να μάθω ορθογραφία 15 λέξεις. (Μετρημένες). Κάτι που θα πάρει το πολύ 10 λεπτά.
Αλλά όχι. Πρέπει να με αγχώνει και το που αναπνέω.
Γιατί να μη με αγχώνει δηλαδή; Αν πάθω κάτι το επόμενο λεπτο και δεν μπορώ να αναπνεύσω; Το ήξερα πως δεν έπρεπε να πάω τόσο κοντά σε εκείνη την καπνίστρια χτες-
Είδες; Αυτό συμβαίνει όλη την ώρα.
Σπάσιμο. Νεύρων.
Τόσο πολύ που δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που να ήμουν χαλαρή.
Ας πούμε, παραδείγματος χάρειν, πως είναι Κυριακή, έχω διαβάσει για την επόμενη, κοιμάμαι συνήθως στις 11:30 και είναι 7:00. Θέλω να κουλουριαστώ στο κρεβάτι αγκαλιά με το λάπτοπ και να δω κανένα άνιμε. Δυστηχώς, ο εγκέφαλος έχει άλλα σχέδια.
Θα αγχοθώ για το τι θα φορέσω την επόμενη, θα σηκωθώ από το κρεβάτι και δεν θα υσηχάσω μέχρι να βρω ολόκληρω το outfit.
Θα αγχωθώ για το πόσα κιλά έχασα αυτό το μήνα. Θα πάω να ζυγιστώ και για κανένα τέταρτο θα κλέγομαι για το πως δεν μπορώ γαμώτο να κρατήσω μια δίαιτα.
Θα αγχωθώ για το πως νοιώθει η θεία μου (φιλόλογος) για μένα, αφού πρόπερσι το καλοκαίρι είπα πως δεν μου αρέσει ο Ξενοφόντας. Θα κάτσω να σκέφτομαι μέχρι να αγχωθώ για το που σκατά πήγε μια από τις γάτες μου, έχει να φανεί δύο μέρες, μήπως έπαθε κάτι....
Και πάει λέγοντας.
Ξέφυγα φαίνεται. Το θέμα ήταν η Γεωμετρία.
Δε βαριέσαι.
Τελος πάντων, έφτασε η ώρα της Γεωμετρίας. Πάντα μου άρεσε η Γεωμετρια. Ήταν ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δεν ευχόμουν όλοι οι μαθηματικοί του κόσμου να εγκατασταθούν σε ένα τεχνιτό νησί στη μέση του Ειρηνικού και να μην ξανακούσουμε νέα τους. Αλλά μισώ την Άλγεβρα. Άσχετο.
Που λες, η Γεωμετρία ήταν από τα λίγα μαθήματα που δεν είχα άγχος (ή τουλάχιστον, είχα λιγότερο).
Όμως.
Όλοι στην τάξη παν φροντηστήριο και είναι αρκετά μπροστά. Λίγο το ότι όλοι καταλαβαίνουν και είμαι εγώ σε μια γωνία να ψυθιρίζω dafaq was that?- να μην τολμώ να ρωτήσω, ψαρούκλα σου λέω- λίγο και οι συζητήσεις τύπου "Κυρία; Δεν μπορούμε να λύσουμε την άσκηση [με αυτόν τον τρόπο];" "Αυτό Γιάννη/Θεοφανία/Άγγελε δεν το έχουμε μάθει ακόμα." με έχουν κάνει να έχω στριμωχτεί στην άκρη του θρανίου και να μην τολμώ να σηκώσω χέρι. Είναι που είναι όλα τα φυτά στην τάξη μου έτσι κι αλλιώς...
Έχω φρικάρει. Ξέρω, ξέρω "Δεν πρέπει να σε νοιάζει τι λενε οι άλλοι".
Μου τη σπάει αυτή η απάντηση.
Πρώτον, επειδή το είπες τώρα εσύ, θα σταματήσει ως δια μαγείας να με ενδιαφέρει η γνώμη των αλλων; Ετσι, με το πάτημα ενός κουμπιου; Από τη μια μέρα στην αλλη;
Αν δεν το ήξερες, όχι, δε γίνεται.
Και δεύτερον, δεν μπορώ να το αποφύγω. Έτσι είμαι. Να με αγχώνει ακόμα και το πως θα χαιρετήσω τη γειτόνισσα, το πως θα κοιμηθώ, πως θα ξυπνήσω, ωχ Θεέ μου τι θα γίνει αν κάνω το ένα, τι θα συμβεί αν γίνει το άλλο...
Αυτή τη στιγμη. Είναι αγχωμένη στο φουλ. Έχω μάθημα γαλλικών στις 5:30 (είναι 4:00). Το μόνο που έχω να κάνω είναι να μάθω ορθογραφία 15 λέξεις. (Μετρημένες). Κάτι που θα πάρει το πολύ 10 λεπτά.
Αλλά όχι. Πρέπει να με αγχώνει και το που αναπνέω.
Γιατί να μη με αγχώνει δηλαδή; Αν πάθω κάτι το επόμενο λεπτο και δεν μπορώ να αναπνεύσω; Το ήξερα πως δεν έπρεπε να πάω τόσο κοντά σε εκείνη την καπνίστρια χτες-
Είδες; Αυτό συμβαίνει όλη την ώρα.
Σπάσιμο. Νεύρων.
Τόσο πολύ που δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που να ήμουν χαλαρή.
Ας πούμε, παραδείγματος χάρειν, πως είναι Κυριακή, έχω διαβάσει για την επόμενη, κοιμάμαι συνήθως στις 11:30 και είναι 7:00. Θέλω να κουλουριαστώ στο κρεβάτι αγκαλιά με το λάπτοπ και να δω κανένα άνιμε. Δυστηχώς, ο εγκέφαλος έχει άλλα σχέδια.
Θα αγχοθώ για το τι θα φορέσω την επόμενη, θα σηκωθώ από το κρεβάτι και δεν θα υσηχάσω μέχρι να βρω ολόκληρω το outfit.
Θα αγχωθώ για το πόσα κιλά έχασα αυτό το μήνα. Θα πάω να ζυγιστώ και για κανένα τέταρτο θα κλέγομαι για το πως δεν μπορώ γαμώτο να κρατήσω μια δίαιτα.
Θα αγχωθώ για το πως νοιώθει η θεία μου (φιλόλογος) για μένα, αφού πρόπερσι το καλοκαίρι είπα πως δεν μου αρέσει ο Ξενοφόντας. Θα κάτσω να σκέφτομαι μέχρι να αγχωθώ για το που σκατά πήγε μια από τις γάτες μου, έχει να φανεί δύο μέρες, μήπως έπαθε κάτι....
Και πάει λέγοντας.
Ξέφυγα φαίνεται. Το θέμα ήταν η Γεωμετρία.
Δε βαριέσαι.
Θα σας αφήσω με ένα: Το τετράγωνο της υποτίνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δυο κάθετων πλευρών.
Adios.
Vcay.
No comments:
Post a Comment